بهار

دوباره بهار آمده و جوانه ها شجاعانه اندام خود را به رخ زمین و آفتاب می کشند. کهنه درختان خشکیده دوباره نفس می کشند جان می گیرند و شاخه افزایی می کنند. آسمان اشک شوق می ریزد، یخهای زمستان سرد قطره قطره رها می شوند، دست در دست هم می دهند، به راه می افتند به امید رسیدن به  دریا.

همه چیز بوی زندگی و دوستی می دهد حتی ماهیهای کوچولوی تنگ سفره هفت سین، هفت سین های امید و اتصال، اتصال سرکه و سمنو، سماق، سبزه، سکه، سیر، و سنجد همچون دندانه های سین.

بهار دوباره آمده، بهاری که رسم دید و بازدید اقوام و دوستان را با آمدنش سالهاست به ما آموخته، بهاری که جسارت رهایی از مرگ و کینه زمستان را هر ساله به ما نشان داده، بهاری که طریق زنده بودن را درس داده، دوباره آمده.

بهار دوباره آمده، اما بهار ما زمانی خواهد رسید که بایستیم همچون یک جوانه، یک درخت، و تنها بر زمین تکیه کنیم، بهار را به تماشا ننشینیم خود نمود بهار باشیم، رهایی را تجربه کنیم، و جسارت آغاز را. خراشهای خاک را به جان بخریم تا آزادی را تنفس کنیم.

بهار ما زمانی خواهد رسید که باور کنیم به خود همچون دانه به زمین، باور کنیم به پاکی صداقت همچون دانه به آب، باور کنیم به امید همچون جوانه به نور.